Rozdział V „Pieśń-przepowiednia”

►Lucas King — Schizophrenia◄

Zalecane podczas czytania

I

Darł wszystkie dokumenty i palił je, zerkając co jakiś czas na dziewczynę siedzącą w fotelu. Siedziała dumnie i wydawała mu polecenia, śmiejąc się szyderczo. Sprawiało jej przyjemność patrzenie na niego, kiedy był przerażony i za wszelką cenę nie chciał być złapany. 

— Podejrzewam, że kiedyś już mówiłam, że karma jest pamiętliwa i wraca — odparła, biorąc do ręki stempel i czerwony wosk. 

Podniósł się z wściekłości i pochylając się nad nią, złapał ją za szyję. Patrzyła na niego. W jej oczach widział jedynie kpinę, która objawiała się również w jej uśmiechu.

Rozdział IV „Nieśmiała dusza”

I
Jego zmęczony wzrok powiódł po sypialni. Było ciemno i zimno, ogień w małym kominku już dawno zgasł. Otulony kocem, patrzył z przerażeniem i szaleństwem w oczach. Słyszał, wołała go. Starała się zrobić mu wodę z mózgu. Wciąż nie chciał dopuścić do siebie myśli, że zaczyna żałować tego, co zrobił. Że żałował tych wszystkich rzeczy, które zrobił jej, innym kobietom, dzieciom.

Rozdział III „Dziennik nieżywej”

Podczas czytania nalegam, aby ta muzyka została włączona. 

Lepiej będzie można wczuć się w klimat.

I
Kiedy tylko Sebastian wyszedł z jego pokoju i zamknął drzwi, życząc dobrej nocy, chłopak wstał i przyłożył ucho do drzwi, nasłuchując, czy już sobie poszedł. Kiedy był już zapewniony, ubrał na siebie spodnie i niedbale wkasał w nie koszulę, po czym spojrzał na zegarek. Miał dwie minuty. Otworzył więc drzwi i rozejrzał się po ciemnym korytarzu. Cicho zamknął drzwi i poszedł do pokoju Anny. Rozglądał się uważnie, czy nigdzie nie było Sebastiana i z wielką ulgą dotarł do pokoju dziewczyny.